Latest Blog Post

Shadows and Lights

Mikrofon elimde ağır. Metal soğuk, avuç içim sıcak. Damarlarım şişmiş, parmaklarımın eklemleri ağrıyor ama ritim hâlâ içimde. Sahne ışıkları tepemde parlıyor, gözlerimi kamaştırıyor; renkler kayboluyor, her şey griyle beyaz arasında kalıyor. Nefesim mikrofonun metaline çarpıyor, buhar olup dağılıyor. Burnumdan akan ter dudak kenarıma ulaşıyor, tuz tadı ağzıma karışıyor.

Archie’nin gitarı yükseliyor, sesi kalabalığın üzerine bir dalga gibi çöküyor. Seyirciler bağırıyor, gülüyor, eller havada. Işıklar yanıp sönüyor, yüzler parlıyor, flaşlar patlıyor. Herkes bir an için tek bir canlı organizmaya dönüşüyor. Kalp atışlarıyla benimki aynı ritimde. Her bağırış aynı nota, her nefes aynı frekans.

Saçlarım alnıma yapışmış, gömleğimin yakası terden sırılsıklam. Gülümsüyorum hafifçe, belki yorgunluktan, belki keyiften. Gözlerim kalabalığın üzerinde gezinirken bir bira uzatılıyor önümden. Köpüğü sönmüş, cam soğuk. Elimle kavrıyorum, kısa bir yudum alıyorum. Alkol genzimi yakıyor, anı berraklaştırıyor.

Sonra mikrofonu iki elimle kavrıyorum. Gözlerimi kapatıyorum. Sahne sessiz.
Sadece ışık var, duman var, bekleyiş var. Sesim tok, derin, yavaş geliyor.

“Shadows and Lights.”

O an tüm salon tekrar nefes alıyor. Işık bir anlığına sönüyor, Archie'nin gitarı tek bir nota vuruyor. Bateri yavaşça devreye giriyor, kalabalık çığlık atıyor. Ben gözlerimi açtığımda her şey yeniden canlanmış oluyor. Duman havayı kalınlaştırıyor, nefes almak bile müzikle senkronize.

Kalabalıktan bir ses yükseliyor, tok, içten, yankılı: “We love you, James!” Sonra diğeri, sonra yüzlercesi. Aynı anda, aynı tonda.

Archie göz göze geliyor benimle, gülümsüyor. Davul ritmi yükseltiyor, sahne yeniden alev alıyor. Ben mikrofonu sıkıca kavrıyorum. Işıklar patlıyor, ses duvar gibi üzerime çöküyor.

Ve o saniye hâlâ bitmiyor.

House of the Rising Sun