Latest Blog Post

Am I Alive?

Bu gece Apocalypse çalarken yazıyorum. Yıllar geçti ama ritimlerim hâlâ kanıyor. Sigaramın külü masaya düşüyor, viskiden yudum alıyorum. Ellerimdeki izlere bakıyorum; her biri bir hikâye, bir kayıp.

Rock’n roll sadece müzik olmadı. Damarlarına karışan zehir gibi geri dönüşü olmayan bir noktaya sürükler. Sahnede binlerce ışık altında çalarken içindeki karanlığı kimse göremez. Bagetlerin kırılır, kesikler açılır ama kimse fark etmez. Onlar sadece ritme alkış tutar.

Kadınlar, paralar, geceler... Hepsi sabahın ilk ışığında sigara külü gibi savrulur. Masanda bir şişe viski kalır, bir de hatırlamak istemediğin yüzler. Geriye dumanlı odalarda çalan eski plaklar kalır.

Viski boğazımı yakarken, her yudumda geçmişten bir yüz daha siliniyor. Hepsi gitti, ben kaldım. Belki de bu işin laneti budur: Rock’n roll seni öldürmez, ama ölenlerin anısını kemirir.

Bazen bagetleri elime alınca hâlâ o çığlığı duyuyorum; sahnenin önünde ellerini göğe kaldırmış binlerce kişi… Şimdi? Bir odanın köşesinde sigaramın ucunda yanıyorum.

Müzik endüstrisi, viski gibi acıdır. İlk yudum başını döndürür, devamı ciğerini yakar. Parayı, şöhreti önüne koyar, karşılığında ruhunu ister. Ruhumu sahne ışıklarına bıraktım. Bagetler hâlâ ellerimde… Davulun başına geçtiğimde hâlâ anlam hissediyorum.

Aklımdan bir cümle geçiyor:
“Kıyamet çoktan yaşandı, biz hâlâ onun enkazında dans ediyoruz.”
Belki de bu yüzden hâlâ içiyorum, hâlâ yanıyorum. Sigaranın külü, geçmişin küllerinden hafif.

1-2 gün önce Archie’yle buluştuk. Bardaklar boşaldı, sigaralar bitti. Sessizlik ağırlaştıkça göz göze gelip güldük. Nightverse yankılandı aklımızda. Biraların ıslattığı peçetelerden en kurusuna ismi karaladık, cebimize attık.

Bagetler hâlâ benden vazgeçmedi.
Bir gün – belki yarın, belki yarım asır sonra – Archie’yle sahneye çıkacağız. O ilk darbede dünya tekrar bizimle çılgın gecelerini yaşayacak.