Latest Blog Post

“Etkinlik Dedik, Olimpiyat Gibi Oldu!”

Her şey çok masum başladı.
Dedim ki: “Arkadaşlarla toplanalım, küçük bir etkinlik yapalım.”
Hani şu “getir götürsüz, kasmadan bir araya gelmelik” buluşmalardan...
Ama sonra...
Bir şey oldu.
Etkinlik, kendi kendine büyüdü.
Ben anlamadan organizasyon sorumlusu, garson, DJ ve kolon taşıyıcısı oldum.

İlk başta sandım ki:

“Birkaç masa atarız, bir şeyler alırız, gelen gelir, sohbet döner.”

Ama hayat öyle demedi.
Hayat geldi bana şöyle dedi:

“Sen sandın ki bu sadece ‘takılmak’. Ama bu artık LOJİSTİK. Bu artık PRODÜKSİYON.”

İlk kriz: Masa yok.
Tamam dedim, masa kiralarız.
Ama masa kiralamak için 3 gün önceden dilekçe yazmak gerekiyormuş gibi hissettim.
Neyse, masa ayarlandı.

İkinci kriz: Sandalyeler yetmiyor.
Bir yandan sandalye sayıyorum, bir yandan içimden dua:

“Allah’ım nolur 2 kişi son dakika gelmesin.”

Üçüncü kriz:

“Bi müzik falan açsak yaaa...”
Ben YouTube’dan bi şey açayım dedim, yok olmadı.
Sonra biri Bluetooth’la kendi telefonunu bağladı, playlist “nişan havası + 2000'ler arabesk” karmasına döndü.

Ve o meşhur klasik:
“Kanka yardım edeyim mi?”
Ben: “Vallahi süper olur.”
Arkadaş: “Ben hemen geliyorum.”
…Ve gelmedi.
Hâlâ bekliyorum. Belki İstanbul trafiğindedir. Belki Hindistan'a göç etmiştir, bilmiyorum.

Etkinlik başladığında ben:
— Yorgun,
— Sırt teri içinde,
— Elimde 2,5 litrelik kola,
— Bir elimde çöp torbası...

Ama gelenler ne diyor:

“Abi süper olmuş ya, eline sağlık. Sen hiç yorulmamışsın gibi görünüyorsun!”

Evet çünkü ben bu esnada içsel bir Nirvana’ya ulaştım.
Artık sadece bedenim burada. Ruhum çadır kurdu.

Sonuç:
Etkinlik güzeldi.
Ama ben bittiğinde şunu dedim:

“Bir daha yaparsam...
...sadece katılımcı olacağım. Hatta mümkünse çaktırmadan erken kaçan katılımcı!”