Latest Blog Post

Ayy... Yanında mendili olan var mı? Düğünler beni hep ağlatır..

Show spoiler

Adaletin kalbi olan İstanbul Adliyesi’nde bu yıl da yargıçlık görevime devam ediyorum. İşimin en sevdiğim yanı, hayatlarını birleştirmeye karar veren iki insanın en güzel anına tanıklık etmek: evlilik. Bir şehirden diğerine konserler için koştururken, İstanbul’a soluklanmaya geldiğimde insanların mutluluklarına imza atmak, onları yeni bir yolculuğa uğurlamak bana ayrı bir sevinç veriyor.

Her nikâh aslında umutla yazılan yeni bir hikâyenin ilk satırı… O satırlarda adımın olması, mesleğimin bana sunduğu en kıymetli armağanlardan biri. Adaletin ciddiyetinin içinde mutluluğun ışığını taşımak hem kalbimi hem görevimi zenginleştiriyor.

Ama bazen hüzün de kapımı çalıyor… Çünkü artık rl hayatta da bu mavi dünyada da ,evlenmek de ayrılmak da çok kolay. Öyle anlar oluyor ki çiftlerin yüzlerindeki ifadelerden veya etraflarına karşı davranışlarından aslında birbirlerini yeterince tanımadıklarını yada sevmediklerini fark ediyorum. İşte o zaman kafamda sorular birbiri ardına diziliyor:

Neden insanlar hiç tanımadıkları biriyle evlenir?
Evlilik gerçekten bu kadar basit bir karar mı?
Mutluluk sözleri bu kadar çabuk unutulabilir mi?
Aşk, zamanla mı tükeniyor, yoksa hiç mi olmamış oluyor?
Gerçekten “ölümüne evet” denilen bir bağ var mı hâlâ?
Yoksa sadece “ben de evlendim” "bu adam/kadın benim elleşmeyin" diyebilmek için mi?
Ya da sırf popüler görünmek, toplumun beklentisini karşılamak için mi?

Benim görevim tanıklık etmek, karar vermek değil. Ama yargıç kimliğimden sıyrılıp sadece bir insan olarak düşündüğümde, bu sorular hep zihnimde dolaşıyor. Belkide bu soruların tümüdür korkutan ,uzak tutan beni evlilikten.

Evlilik ömürlük bir yolculuk mu, yoksa artık zamanın ruhuyla birlikte daha geçici bir birliktelik mi?
Peki sence hangisi?