Latest Blog Post

Ankara’nın Gri Gökyüzü ve Blackline’ın Ateşi

İzmir’in denize fısıldayan martıları, hüzünlü gün batımı ve sahnedeki o kontrolsüz fırtınadan sonra Blackline olarak Ankara’ya vardık. Sao Paulo’nun çılgın samba ritimleri ve neon ışıkları yerini Ankara’nın gri gökyüzüne ve kentin o sert, kararlı enerjisine bırakmıştı. Şehir, sanki hem ciddi bir devlet adamı gibi duruyor, hem de sokaklarında gençliğin, müziğin ve beklenmedik anların nabzını tutuyordu. Ben Steph hâlâ İzmir’deki o melankolik ruh halinin gölgesindeydim. Teyzemin sözleri “Deniz seni çağırıyor, ama martılarla konuşmadan bulamazsın!” hâlâ zihnimde dönüp duruyordu. Ankara’da deniz yoktu, ama martılar… Belki de başka bir formda, başka bir mesajla karşıma çıkacaklardı.

Otel odasında konser öncesi hazırlıklar her zamanki gibi kaotikti. Dangerutis, “Bu şehirde her şey planlı olmalı!” diyerek elindeki programı sallıyordu, ama Gülriz çoktan aynanın önünde dans figürleri deniyordu. “Plan mı? Ankara’da rock ruhu plan dinlemez!” diye şaka yaptı. Mavi, kulaklıklarını hafifçe indirip, “Bu şehrin havası… sanki bir şarkı yazdıracak,” dedi. Lina, kahvesini yudumlarken, “İzmir’deki performansın, Steph, hâlâ aklımda. O neydi öyle?” diye sordu. Elina, her zamanki sakinliğiyle, “Steph, bu gece de içindekileri sahneye dök,” diyerek gülümsedi. Ben, Steph, gitarımı elime aldım. İzmir’deki hüzünlü notalar, Ankara’nın gri bulutlarına karışıyordu. Teyzenin martıları, sanki bu şehirde başka bir sembolde karşıma çıkacaktı.