Latest Blog Post

autumn

Bu gece şehrin üstüne ince bir yağmur yağıyor. Sokak lambaları buğu içinde, adımlarım yavaş. Kafamda sen varsın. Ne kadar zaman geçti bilmiyorum ama hala seni düşününce bir şeyler sızlıyor içimde. Sanki bir yer eksik. Bu yağmur da tam o eksikliği anlatıyor.

Bir kadeh şarap içiyorum, tadı biraz buruk. Tıpkı senden sonra içtiğim her şey gibi. Sen yanımda değilsin, belki hiç olmayacaksın da. Ama bu gece seni düşünmek iyi geliyor. Hafif bir gülümseme beliriyor yüzümde. Anılar zihnimde bir film gibi akıyor: Kahkahaların, bana kızışın, sonra birden yumuşaman. O bakışlarını unutamıyorum.

İstiklal kalabalık, ama ben yalnızım. Kalabalığın arasında yürürken seni hatırlatan bir şarkı çalıyor bir kafeden. Durup dinliyorum. İçimden sana sesleniyorum: “Keşke burada olsaydın, bir şey konuşmasaydık, sadece yürüseydik.” Bu hayali kurmak bile içimi ısıtıyor.

Yağmur damlaları saçlarıma düşerken seninle ilk buluşmamız geliyor aklıma. Aynı böyle bir sonbahar akşamıydı. Üşüyorduk ama birbirimize gülüyorduk. Şimdi yine üşüyorum, ama yanımda sen yoksun. Bu eksiklik hem acıtıyor hem de güzel bir hatıra gibi saklanıyor içimde.

Belki bir gün yollarımız kesişir. Belki de hiç kesişmez. Ama bu şehir, bu yağmur, bu gece bana seni hatırlatmaya devam edecek. Ve ben her hatırladığımda biraz hüzünlenecek, biraz gülümseyeceğim. Çünkü seninle geçen zaman, en çok da bana beni hatırlattı.

Ondan dolayıdır benim bu şehirden kaçmam. Ondan dolayıdır artık sonbaharı sevmemem. Ondan dolayıdır artık o enstrümancılara uğramamam.

Ne bir hayalim var artık sana dair. Ne bir beklentim. Silinip gittin çoktan ama içimde kalan kalıntıların bile en ufak anıda seni hatırlatıyor. Ben miyim yanlış olan ya da ben hükmediyor muyum kendime? Ya sen giderken beni benden aldın gerçekten ya da bu halisülasyonlara alışamadım ben. Bilemiyorum...

hadi bu sefer müzik olsun

Sevgiler, saygılar.