Latest Blog Post

bir mızıka hikayesi

ilkokul 1. sınıftayım. yaşım altı. annemin ankara'dan hediye getirdiği mızıkamı okula götürmüşüm. çocukluk işte. "bakın mızıkama" diyorum. elden ele dolaşıyor hatta ağızdan ağıza, hijyen mijyen hak getire. :) kızın biri yalvarıyor: "nolur bi gece bende kalsın." "tamam." diyorum. ne olacak sanki?

ertesi gün gelmiyor okula kız. sonraki gün geliyor "unuttum" diyor. sonraki gün "kaybettim"... sınıfın yaramazlarından biri bağırıyor: "yalancıı, yalancıı! gördüm seni sokakta. taşla eziyordun." bende bir ağlamak, hem ağlıyorum, hem bağırıyorum: "getireceksin onu bana. annem onu taa nerden aldı. nasıl yaparsan yap düzelt. yoksa seni anneme söylerim." annem aynı okulda öğretmen. "tamam." diyor kız.

ertesi gün mızıkam elimde. içindeki tahtalar iki yerinden çatlamış. metal gövdesi yamulmuş. vidalarından biri diğerine göre koskocaman. babası tamir etmiş. kız nasıl hırsla kırdıysa, muhtemelen aynı vidayı bulamayıp yerine vida uydurdu adam. mızıka ne zaman dolapta gözüme çarpsa duygulanırım. adamcağız ne kadar üzüldü, kızcağız ne kadar özendi ve ne kadar korktu? umarım mutlu ve rahat bir hayatları vardır.

bugün ben, kızım azıcık süslü bir eşyasını okula götürmek istese "hayır" diyorum. başkaları özenir, alamayabilirler. "ama başkaları getiriyor" diyor. bu onların doğru yaptıklarını göstermez diyorum. yaşadıklarımızdan ders çıkarmayı bilmek lazım. her gece yatmadan, çocuklar için güzel bir dünya hayal ediyorum...