Latest Blog Post

F.

---

Artık daha fazla gereksiz konuşmak istemiyorum. Yeteri kadarı yeterli. Fazlasına ihtiyacım yokmuş gibi görünüyor ama biliyorum, bu sadece dışarıdan böyle. İçimde bir şeyler var; yerinde duramayan, susmayan, doymayan şeyler.

Kendime sorunsuz bir konfor alanı yaratmış olmak canımı sıkıyor. Her şey yerli yerinde. Sorunsuz, sağlıklı, fazlasıyla kazançlı ve keyifli. Dışarıdan bakan için bir rüya belki. Ama bu konfor, içimdeki açlığı bastırmıyor. Sadece örtüyor. Bir süreliğine.

Oysa ben rotamın başında bile değilim. Kimilerinin hayal bile edemeyeceği bir hayata sahipken... Bu cümle, kulağa kibirli gelebilir. Ama değil. Bu sadece çıplak bir gerçek. Eğer ne demek istediğimi anlıyorsan, salute dostum.

İçeride bir yerlerde canavarlarım var. Ve kan istiyorlar.

Bu huzursuzluğun sebebi, av heyecanına duyduğum özlem. Eskiden her şey çok daha farklıydı. Karnım açtı ve ormanda tektim. Herkes avdaydı ama ben sadece av değildim aynı zamanda avcıydım. Üzerime gelen avcıları birer birer, tereddüt etmeden sildim. Çünkü başka şansım yoktu. Ya yiyordum ya da yeniyordum. Basit ve saf bir denklem. Orada yaşamak zordu ama anlamlıydı.

Şimdi mi? Yıllarımı hiçbir şey yapmadan geçirebileceğim bir zaman lüksüne sahibim. Ama istediğim bu değildi. Odağım dağıldı. Ve nasıl toplayacağımı bilmiyordum. Konforumu koruyarak pastadaki payımı her gün biraz büyüttüm. Kimine göre bu başarı. Bana göre sadece... sessiz bir çürüme.

Benim derdim hiçbir zaman bir dilim değildi. Benim hedefim, fırının tamamıydı.

Artık daha net görüyorum. Hayat çizgimin başında bir eziktim. Binlerce tokat yedim, yerde tekmelendim, tonla küfür işittim. Ama sonra... hepsini tek tek siktim. Önüme başarı koydum. Yolumu kanla çizdim.
Ve belki de en büyük ironi şuydu: Zafer sarhoşluğu beni tekrar bir ezik yaptı. Ama bu kez tapılan bir ezik. Dışarıdan hayranlıkla izlenen, alkışlanan biri.
Ama ben bir ezik değilim. Hiç olmadım. Sadece bazen canavarlarımı susturdum.

Artık fazlasıyla konuşacaklar gibi.

---